Σκέψεις από το Σύλλογο 'ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ'

Όταν πρωτοσυστήσαμε μια ομάδα γονέων εξαρτημένων ατόμων, δεν σας κρύβω ότι μας διακατείχε ένα αίσθημα ντροπής και φόβου. Όχι για τους εαυτούς μας – που, ούτως ή άλλως, είχαμε προ καιρού θέσει στην υπηρεσία σωτηρίας των παιδιών μας – αλλά για τα ίδια τα παιδιά μας που αν είχαν, έστω και κάπως, διαφυλάξει μια μυστικότητα για το πρόβλημα που είχαν περάσει, τώρα θα χανόταν και αυτή, αφού εμείς ήμασταν εκεί με όνομα και επώνυμο. Γνωρίζαμε όλα όσα είχαμε να αντιμετωπίσουμε και κυρίως τον φόβο κάποιων μην σχετιστούν μαζί μας και θεωρηθούν συμπάσχοντες, λες και δεν είμαστε όλοι εν δυνάμει θύματα αυτής της μάστιγας που λέγεται «ναρκωτικά»! Λες και εμείς που είχαμε βρεθεί στην δίνη του προβλήματος ανήκαμε σε μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων!
Ναι! Είχαμε σίγουρα κάνει λάθη και κακούς χειρισμούς ως γονείς και αλίμονο σε όποιον θεωρεί «εαυτόν αναμάρτητον». Πιστέψτε με, το πρώτο πράγμα που κάνει ένας γονιός που ανακαλύπτει ότι το παιδί του έχει μπλέξει στα ναρκωτικά είναι η ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ και μάλιστα η ΑΥΤΟΜΕΜΨΙΑ: «ΕΓΩ φταίω για ό,τι συνέβη στο παιδί μου!», «ΕΓΩ δεν αξίζω σαν γονιός!», «ΕΓΩ πρέπει να τιμωρηθώ!». Για όσα, όμως, και να αμφισβητούσε κανείς σε ‘μας, ΈΝΑ ήταν σίγουρο: ΌΤΙ ΑΓΑΠΟΥΣΑΜΕ ΚΑΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ.
Αφού, λοιπόν, αποδεχθήκαμε το πρόβλημα και αγνοήσαμε την επιφυλακτικότητα ή ακόμα και την εχθρικότητα πολλών ανθρώπων του άμεσου ή έμμεσου περιβάλλοντός μας, αποφασίσαμε να λάβουμε ΔΡΑΣΗ, δημιουργώντας έναν σύλλογο γονέων εξαρτημένων ατόμων, «ΤΟ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ» (που πλέον «μεταμορφώνεται», αφού συγχωνεύεται με το σύλλογο «ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ – ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΕΘΙΣΜΕΝΩΝ») έχοντας κατά νου 2 στόχους: ο ΠΡΩΤΟΣ και άμεσος στόχος ήταν να ενώσουμε όλοι εμείς εκεί τις προσπάθειές μας και να τις συντονίσουμε προς μια κατεύθυνση ταχύτερης και αποτελεσματικότερης βοήθειας προς τα παιδιά μας. Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ στόχος ήταν να ενθαρρύνουμε με την παρουσία μας και την στήριξη μας και άλλους γονείς εξαρτημένων ατόμων να μιλήσουν ανοιχτά για το πρόβλημά τους, χωρίς φόβους κι ενοχές. Τα παιδιά που οδηγούνται στη χρήση ναρκωτικών ουσιών δεν είναι ΟΥΤΕ εγκληματίες, ΟΥΤΕ Β΄ διαλογής και οι γονείς τους ΔΕΝ είναι ΟΥΤΕ αποτυχημένοι ΟΥΤΕ αδιάφοροι! Είναι, είμαστε, άνθρωποι που σαφώς κάναμε άθελά μας λάθη και παραλείψεις, σαφώς αφήσαμε κενά και τραύματα, αλλά ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ η αγάπη μας για τα παιδιά είναι ΆΝΕΥ ΌΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΩΝ. Τα αγαπάμε όχι μόνο στο βαθμό που μας κάνουν περήφανους με τις αρετές και τα επιτεύγματά τους, αλλά κυρίως την ώρα της ανάγκης και της αδυναμίας του. Και αγαπάμε έτσι ανεπιφύλακτα όχι μόνο τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ παιδιά, αλλά ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! Ας εμπεδώσουμε ότι καθένας μας αποτελεί τον κρίκο μιας αλυσίδας. Ότι η κοινωνία μας είναι ένας ζωντανός οργανισμός και όταν εκφυλίζεται ένα της κύτταρο, δηλ. μια οικογένεια, αργά ή γρήγορα θα νοσήσει όλο το σώμα. Ας νοιαστούμε ,λοιπόν, όλοι και ας εξαλείψουμε το στίγμα του «πρεζάκια» για τα παιδιά που παλεύουν με τους δικούς τους δαίμονες. Ας εξαλείψουμε το στίγμα «του αποτυχημένου» για τους γονείς τους που έχουν έναν διπλό αγώνα: κατά των ναρκωτικών και κατά του στίγματος. Ας ελαφρώσουμε τους ώμους τους από το βάρος της ντροπής και ας τους παροτρύνουμε να μιλάνε για να βρουν λύσεις. Εξάλλου, ντροπή δεν είναι να αναζητάς βοήθεια’ ντροπή είναι να μην δίνεις διέξοδο στο αδιέξοδο.
Κλείνοντας, δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι αυτό το επίπονο, αλλά τόσο αξιόλογο έργο ενορχηστρώνει με την υλική του βοήθεια και την πνευματική του καθοδήγηση ένας φωτισμένος ιερομόναχος (ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ!), ο πατέρας Μακάριος. Αγόγγυστα και ανιδιοτελώς, εδώ και χρόνια στέκεται στα εξαρτημένα παιδιά σαν πατέρας και δάσκαλος, αφιερώνοντας όλο του τον χρόνο στην θεραπεία του σώματος και της ψυχής τους. Τον ευχαριστούμε από την καρδιά μας για όλα όσα προσφέρει σ’ αυτά κι εμάς!