Σάββατο 23 Απριλίου 2016

Ο Σπυρόπουλος για Α.Ε.Κ

Από την περασμένη Κυριακή στο πολύβουο γραφείο στον ΣΚΑΙ, με το που τελείωσε ο αγώνας της ΑΕΚ στη Λιβαδειά, φώναξα στον αγαπημένο Χρήστο Τριανταφυλλόπουλο, τον ρεπόρτερ που κάνει ΑΕΚ και πονά ΑΕΚ, «ξεκίνα να ετοιμάζεσαι για πλέι-οφ με Στέλιο Μανωλά». Εκείνη τη στιγμή δεν φανταζόμουν, ομολογώ, πως ο Πόγετ δεν θα προλάβαινε ούτε τους ημιτελικούς με τον Ατρόμητο.
Αλλά πάλι, αν δεν μπορείς ν’ αντέξεις ένα 0-4 από τον πρωταθλητή Ελλάδος Ολυμπιακό, πώς αντέχεις ένα 0-3 από τον (...ας είναι και «ο Αυτοκράτορας της Στερεάς Ελλάδας») Λεβαδειακό; Η μόνη διαφορά ήταν ότι ο Κομπότης δεν βγήκε, μετά, να πει πως η ΑΕΚ είναι ομάδα-απάτη. Ο Μελισσανίδης αυτό τότε, για ν’ αφήσουμε τα αστεία κατά μέρος, δεν άντεξε. 

Όχι το 4-0. Ότι το 4-0 έγινε πάτημα, για να βγει και να του την πει ο Μαρινάκης. Εάν ο Μαρινάκης εκείνο το βράδι κρατούσε το στόμα του κλειστό, πιθανότατα ο Δέλλας ακόμη θα εργαζόταν στην ΑΕΚ. Κι ο Μελισσανίδης δεν θα έφτανε ποτέ, ν’ αντιμετωπίσει ετούτη την άβολη στιγμή κατά την οποία (τώρα, με τον Πόγετ) έχεις να κάνεις με ξένο και εύχεσαι να είχες να κάνεις με Ελληνα.

Όπως και να ‘χει, τρεις προπονητές για να βγει η χρονιά της πολυπόθητης επιστροφής, αυτή η σκυταλοδρομία Δέλλας-Μανωλάς-Πόγετ-Μανωλάς, δεν είναι ακριβώς επιτυχία διαχείρισης. Κάπου στον δρόμο η μπάλα χάθηκε ενόσω, εδώ είναι το οξύμωρο, το έως τώρα αποτέλεσμα της σεζόν δεν μπορεί παρά να φέρει το πρόσημο του ικανοποιητικού.

Αν τον Αύγουστο «έδινες» στον ΑΕΚτσή πως με τη (...μακράν των τριών) 4η σε μπάτζετ ομάδα θα ερχόταν Απρίλιος κι αυτή η ομάδα θα ήταν 3η στην κανονική περίοδο (στο -1 από τον 2ο και στο +9 από τον 4ο), με τουλάχιστον 50% πιθανότητα πρόκρισης στον τελικό κυπέλλου και, για κερασάκι, με νίκες σε όλα τα εντός έδρας ντέρμπι, θα το προσυπέγραφε, ναι ή ου; 

Του Δέλλα, το διαζύγιο ήταν παντελώς ακατανόητο. Εκτός λογικής. Παρορμητικό, περίπου όσο η θερινή πρόσληψη του Τζεμπούρ. Του Πόγετ, από την day-one το τέλος ήταν «γραμμένο». Δεν προϋπήρχε ψήγμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης, επαγγελματίες μεσολαβητές κανόνισαν τη γνωριμία, προέκυψε ένα συμβόλαιο επτά μηνών, ούτε καν (για το θεαθήναι και για το «μήνυμα») 20 μηνών με κάποιο buy-out.

Ό,τι χρειάζονταν δηλαδή, ο Πόγετ για να την κάνει με την πρώτη ευκαιρία κάποιας Αγγλίας ή κάποιας Ισπανίας, ο Μελισσανίδης για να του την κάνει με την πρώτη στραβοτιμονιά, άντε τη δεύτερη, δίχως βάρη αποζημίωσης κ.λπ. Ο Ουρουγουανός είχε δείξει απ’ την αρχή, για όποιον ήθελε να δει, αριβισμό. Εκατσε στον πάγκο, με μιάμιση προπόνηση. Αλλά τότε, ξέχασα, ο αριβισμός ήταν «μαγκιά».

Η ΑΕΚ θα πάρει ή δεν θα πάρει το κύπελλο, σίγουρα θα πάρει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο, ό,τι και να γίνει ωστόσο, εκείνο που για του χρόνου δεν αλλάζει, είναι η ανάγκη να ξαναφτιαχτεί ένα καθαρό σχέδιο, απόρροια μιας άλλο τόσο καθαρής φιλοσοφίας. Η πολιτική του μαγαζιού. Τι θέλει να κάνει. Γιατί εφέτος ο Δέλλας «δεν αξιοποιούσε τους ξένους» κι έπειτα ο Πόγετ «δεν τα πήγαινε καλά με τους Ελληνες».

Να…οργανωθούμε, που λένε. Η ΑΕΚ μπήκε στον μακρύ δρόμο της επιστροφής με μία καταπληκτική, για τον προφανή συμβολισμό της, αφίσα. Το ξύλινο ποδοσφαιράκι, δύο εναντίον δύο, αν θυμάμαι καλά τα ζευγάρια ήταν απ’ τη μια Δέλλας-Μπορμπόκης, απέναντι Λυμπερόπουλος-Ζήκος, όλοι με το βλέμμα προς την κοινή κατεύθυνση. Και στη μέση του πρότζεκτ, επιβλέπων μηχανικός, ο Μπάγεβιτς.

Η ΑΕΚ χρειάζεται μια καινούργια αφίσα. Εχει ανάγκη να βρει πάλι ένα, συμβατό και έμπιστο, σχήμα για το (αληθινό) ποδοσφαιράκι της.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου