Για τους κατοίκους της Μινεάπολης, η απώλεια του Prince δε μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Η μουσική του έφερε ανείπωτη χαρά στους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Αλλά στη Μινεάπολη είναι
διαφορετικά. Είναι ακόμη πιο δύσκολο εδώ. Ο Prince ήταν παιδί της πόλης μας και η αγάπη του για την πόλη του εντυπωνόταν σε πολλά από τα τραγούδια του. Η περηφάνια μας για όσα πέτυχε εντυπώνεται στην αγάπη μας για τη Μινεάπολη.
Από τη νεαρή του ηλικία στα δημόσια σχολεία της Μινεάπολης μέχρι την αποφοίτησή του από το Central High School, την επαναστατική του εμφάνιση στο Capri της Λεωφόρου Broadway, την παγκόσμια επιτυχία του, ήταν ένας από μας. Μας έδωσε περισσότερες ευκαιρίες από οποιονδήποτε άλλο να ακούσουμε τη μουσική του. Τι ευλογία. Μόνο τώρα συνειδητοποιούμε πόσο τυχεροί σταθήκαμε.
Ο πρώτος του δίσκος "For You" (1978) έδειξε τις ικανότητές του και ότι ήταν πολυτάλαντος μουσικός, αλλά δεν είχαμε ιδέα τότε ότι θα γινόταν ένας τόσο απίστευτα δημιουργικός συνθέτης, ώστε να βγάζει καινούριο δίσκο κάθε χρόνο αλλά και να χαρίζει απλόχερα τα δώρα του, τα τραγούδια του σε άλλους. Και κάνοντας αυτό, εξύψωσε κι άλλους καλλιτέχνες, όπως τους The Time, Sheila E, The Family, Madhouse, Jill Jones και πολλούς άλλους. Μαζί δημιούργησαν τον «Ήχο της Μινεάπολης» που άλλαξε την πορεία της μουσικής τη δεκαετία του 1980.
Ο Prince δε μας άφησε ποτέ κι εμείς δεν τον αφήσαμε ποτέ.
Για πολλούς από μας, που μεγαλώσαμε με τη μουσική του, έγινε ένα απαραίτητο κομμάτι της νεανικής μας ηλικίας και ωρίμανσης. Δε θα ξεχάσω ποτέ την ενέργεια που ένιωσα την πρώτη φορά που άκουσα το soundtrack του Purple Rain - και πολλές φορές από εκεί και μετά.
Ο Prince ήταν αμετανόητα διαφορετικός και έδειχνε στους θαυμαστές του πως είναι εντάξει να είσαι διαφορετικός και να γιορτάζεις την ατομικότητά σου. Η κοινωνική του συνείδηση μας προκάλεσε να κοιτάξουμε βαθύτερα και να μη στεκόμαστε στο χρώμα του δέρματος που έχει ο γείτονάς μας. Το "Baltimore" μας προκαλεί σήμερα όσο κάποτε μας προκαλούσε το "Sign o' the Times" το 1987. Η φωνή του ήταν δυναμική και θα μας λείψει πολύ.
Ο Prince δε μας άφησε ποτέ κι εμείς δεν τον αφήσαμε ποτέ. Συνεχίσαμε να τον ακούμε: Diamonds and Pearls, The Gold Experience, 3121, Art Official Age και πολλά άλλα. Πώς ένας άνθρωπος μόνος του μπορούσε να δημιουργεί τόση ομορφιά; Το να ξέρουμε ότι το τελευταίο του άλμπουμ, HITnRUN Phase Two ήταν η τελευταία του δουλειά, μας υπενθυμίζει το πόσα πολλά χρόνια θα θέλαμε να τον έχουμε ακόμα μαζί μας.
Ο Prince δε μας άφησε ποτέ κι εμείς δεν τον αφήσαμε ποτέ. Στις μέρες που έρχονται, θα πενθήσουμε για τον Prince και θα τον τιμήσουμε δημοσίως για την προσφορά του. Στο μεταξύ, έχουμε τη μουσική του. Και αυτή θα μας συνοδεύει για πάντα.
Αναδημοσίευση από την The Huffington Post και το blog της Δημάρχου Hodges.
Από τη νεαρή του ηλικία στα δημόσια σχολεία της Μινεάπολης μέχρι την αποφοίτησή του από το Central High School, την επαναστατική του εμφάνιση στο Capri της Λεωφόρου Broadway, την παγκόσμια επιτυχία του, ήταν ένας από μας. Μας έδωσε περισσότερες ευκαιρίες από οποιονδήποτε άλλο να ακούσουμε τη μουσική του. Τι ευλογία. Μόνο τώρα συνειδητοποιούμε πόσο τυχεροί σταθήκαμε.
Ο πρώτος του δίσκος "For You" (1978) έδειξε τις ικανότητές του και ότι ήταν πολυτάλαντος μουσικός, αλλά δεν είχαμε ιδέα τότε ότι θα γινόταν ένας τόσο απίστευτα δημιουργικός συνθέτης, ώστε να βγάζει καινούριο δίσκο κάθε χρόνο αλλά και να χαρίζει απλόχερα τα δώρα του, τα τραγούδια του σε άλλους. Και κάνοντας αυτό, εξύψωσε κι άλλους καλλιτέχνες, όπως τους The Time, Sheila E, The Family, Madhouse, Jill Jones και πολλούς άλλους. Μαζί δημιούργησαν τον «Ήχο της Μινεάπολης» που άλλαξε την πορεία της μουσικής τη δεκαετία του 1980.
Ο Prince δε μας άφησε ποτέ κι εμείς δεν τον αφήσαμε ποτέ.
Για πολλούς από μας, που μεγαλώσαμε με τη μουσική του, έγινε ένα απαραίτητο κομμάτι της νεανικής μας ηλικίας και ωρίμανσης. Δε θα ξεχάσω ποτέ την ενέργεια που ένιωσα την πρώτη φορά που άκουσα το soundtrack του Purple Rain - και πολλές φορές από εκεί και μετά.
Ο Prince ήταν αμετανόητα διαφορετικός και έδειχνε στους θαυμαστές του πως είναι εντάξει να είσαι διαφορετικός και να γιορτάζεις την ατομικότητά σου. Η κοινωνική του συνείδηση μας προκάλεσε να κοιτάξουμε βαθύτερα και να μη στεκόμαστε στο χρώμα του δέρματος που έχει ο γείτονάς μας. Το "Baltimore" μας προκαλεί σήμερα όσο κάποτε μας προκαλούσε το "Sign o' the Times" το 1987. Η φωνή του ήταν δυναμική και θα μας λείψει πολύ.
Ο Prince δε μας άφησε ποτέ κι εμείς δεν τον αφήσαμε ποτέ. Συνεχίσαμε να τον ακούμε: Diamonds and Pearls, The Gold Experience, 3121, Art Official Age και πολλά άλλα. Πώς ένας άνθρωπος μόνος του μπορούσε να δημιουργεί τόση ομορφιά; Το να ξέρουμε ότι το τελευταίο του άλμπουμ, HITnRUN Phase Two ήταν η τελευταία του δουλειά, μας υπενθυμίζει το πόσα πολλά χρόνια θα θέλαμε να τον έχουμε ακόμα μαζί μας.
Ο Prince δε μας άφησε ποτέ κι εμείς δεν τον αφήσαμε ποτέ. Στις μέρες που έρχονται, θα πενθήσουμε για τον Prince και θα τον τιμήσουμε δημοσίως για την προσφορά του. Στο μεταξύ, έχουμε τη μουσική του. Και αυτή θα μας συνοδεύει για πάντα.
Αναδημοσίευση από την The Huffington Post και το blog της Δημάρχου Hodges.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου