Η ΑΕΚ κλείνει τον Ιανουάριο στο 12-1-0, δηλαδή στους 37/39 πόντους, με 38-5 γκολ, +11 απ’ την τρίτη ομάδα της κατάταξης, +13 απ’ την τέταρτη. Οι αριθμοί, προφανώς, ευημερούν.
Αλλ’ οι δυσκολίες, ετούτη την ειδική χρονιά της επαναφοράς, είναι περισσότερες απ’ όσες (οι ευημερούντες αριθμοί) μαρτυρούν. Και πάλι λιγότερες απ’ όσες, να ομολογήσω, ανέμενα. Σε μώλωπες και εκδορές. Η Γιουβέντους, τη μία εκείνη σεζόν στη Serie B προ ετών, υπέφερε αρκετά πιο πολύ.
Δεν ήταν όλα για την ΑΕΚ, ιδίως τις πέντε-έξι αγωνιστικές στην αρχή αλλά και σε κάποια παιγνίδια αργότερα, κρουαζιέρα. Σημείο-κόμβος αποδείχθηκε, εκ των υστέρων κρίνοντας, ο αγώνας στην Παναχαϊκή. Ως τότε, έμενε σοβαρός χώρος για την αμφιβολία. Ο,τι συνέβαινε, δεν φαινόταν αρκετό ώστε να μερακωθούν και την επόμενη φορά να συρρεύσουν ξανά 15-20 χιλιάδες κόσμος στο Στάδιο. Μετά την Παναχαϊκή, το ‘στρωσαν. Εκτοτε το καλό έγινε, περίπου, business as usual.
Οποιος νιώθει ποδόσφαιρο, αντιλαμβάνεται πως ποτέ, πουθενά και για κανένα δεν είναι τόσο απλό να νικά, ας υπερέχει όσο υπερέχει έναντι του ανταγωνισμού, συνεχώς. Πάρτε όποια καλή ομάδα της Σούπερ Λιγκ θέλετε, και βάλτε τη να παίξει 13 ματς Φούτμπολ Λιγκ. Είναι απίθανο, να κερδίσει τα 12. Η ΑΕΚ τα κέρδισε (τα 11 για την ακρίβεια, το 12ο ήταν με τον Πανηλειακό που αποχώρησε) κι ο πιο βασικός λόγος είναι η ομάδα της. Σχεδιάστηκε με λογική, δουλεύεται με πρόγραμμα, αναπτύσσεται με πλάνο.
Η ΑΕΚ μεγαλώνει τους παίκτες της. Τους πολλαπλασιάζει, η ομάδα, την ατομική αξία. Κανα-δυο, τους έκανε διεθνείς ήδη. Πρόωρα. Θα κάνει κι άλλους. Στην ώρα τους. Βλέπει κανείς, πώς παίζει ο Μάνταλος. Η άνεση, η προσωπικότητα, σαν να μπορεί τα πάντα, ότι η μπάλα στο πόδι του είναι σαν μπαλάκι του τένις στο χέρι του και κάνει ό,τι θέλει, όλο αυτό αγγίζει την ύβρι! Δεν το είχε, στην Ξάνθη. Το προσπορίστηκε, στην ΑΕΚ. Κάποτε, εννοείται, θα χάσουν κιόλας. Αήττητοι, δεν υπάρχουν. Όταν συμβεί όμως, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ‘ναι επειδή χαλάρωσαν και την πάτησαν.
Το επιτελείο, καταλαβαίνω, έχουν μέρα-νύχτα το νου τους σ’ αυτό. Αλλ’ είναι κι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές, στη φάση που περνάνε. Φάση, που χτίζουν ο καθένας την καριέρα του. Υπερβαίνουν, δεν ησυχάζουν. Συνωστίζονται, για να έχουν θέση και στην επόμενη ημέρα της ΑΕΚ. Είναι καταφανές ότι τους αρέσει, ότι πηγαίνουν και κάνουν μια δουλειά στην οποία περνάνε καλά, ότι δεν θέλουν να το χάσουν. Αριστερά και δεξιά άλλωστε, σ’ αυτόν τον χώρο δεν θα βρουν πολλά να είναι καλύτερα απ’ αυτό που έχουν.
Τα στάδια ανάπτυξης του πρότζεκτ, στο αγωνιστικό κομμάτι, απλώνει κανείς το χέρι και τα ψηλαφεί. Τα στάδια προόδου του εξωαγωνιστικού πρότζεκτ, του κατ’ ουσίαν μοναδικού «άλλου» θέματος που έχει η ΑΕΚ εκτός γραμμών, δεν είναι εκεί για να τα ψηλαφήσει κανείς. Κοιτάζοντας πίσω, για όλη τη φασαρία που έχει μεσολαβήσει, το πράγμα όλο στο ίδιο σημείο, γύρω-γύρω επί τα αυτά, ευρίσκεται. Είναι η πολιτική του κλαμπ. Η ΑΕΚ δείχνει αδυναμία να κάνει, γι’ αυτό που θεωρεί το δίκιο της, πεζοδρόμιο. Σωστό πεζοδρόμιο. Με στιλ. Αποτελεσματικό.
Πεζοδρόμιο δεν γίνεται με αούα οπαδούς, με συμπαθείς απεργούς πείνας, με αγαπητούς παλαίμαχους. Πολιτική να οδηγεί κάπου, να λύνει ένα θέμα και να πηγαίνει στο επόμενο κι ύστερα στο μεθεπόμενο, γίνεται με εκτελεστικά στελέχη. Με δοκιμασμένους ανθρώπους της πιάτσας, της πράξης, της επικοινωνίας. Η ΑΕΚ δεν προκύπτει ότι είναι εξοπλισμένη με τέτοια, κωλοπετσωμένα στο πεζοδρόμιο,
στελέχη. Με όσους έχει έλθει κατά καιρούς στην κόντρα, διόλου τυχαία τους έκανε ήρωες. Ολους!
Αλλ’ οι δυσκολίες, ετούτη την ειδική χρονιά της επαναφοράς, είναι περισσότερες απ’ όσες (οι ευημερούντες αριθμοί) μαρτυρούν. Και πάλι λιγότερες απ’ όσες, να ομολογήσω, ανέμενα. Σε μώλωπες και εκδορές. Η Γιουβέντους, τη μία εκείνη σεζόν στη Serie B προ ετών, υπέφερε αρκετά πιο πολύ.
Δεν ήταν όλα για την ΑΕΚ, ιδίως τις πέντε-έξι αγωνιστικές στην αρχή αλλά και σε κάποια παιγνίδια αργότερα, κρουαζιέρα. Σημείο-κόμβος αποδείχθηκε, εκ των υστέρων κρίνοντας, ο αγώνας στην Παναχαϊκή. Ως τότε, έμενε σοβαρός χώρος για την αμφιβολία. Ο,τι συνέβαινε, δεν φαινόταν αρκετό ώστε να μερακωθούν και την επόμενη φορά να συρρεύσουν ξανά 15-20 χιλιάδες κόσμος στο Στάδιο. Μετά την Παναχαϊκή, το ‘στρωσαν. Εκτοτε το καλό έγινε, περίπου, business as usual.
Οποιος νιώθει ποδόσφαιρο, αντιλαμβάνεται πως ποτέ, πουθενά και για κανένα δεν είναι τόσο απλό να νικά, ας υπερέχει όσο υπερέχει έναντι του ανταγωνισμού, συνεχώς. Πάρτε όποια καλή ομάδα της Σούπερ Λιγκ θέλετε, και βάλτε τη να παίξει 13 ματς Φούτμπολ Λιγκ. Είναι απίθανο, να κερδίσει τα 12. Η ΑΕΚ τα κέρδισε (τα 11 για την ακρίβεια, το 12ο ήταν με τον Πανηλειακό που αποχώρησε) κι ο πιο βασικός λόγος είναι η ομάδα της. Σχεδιάστηκε με λογική, δουλεύεται με πρόγραμμα, αναπτύσσεται με πλάνο.
Η ΑΕΚ μεγαλώνει τους παίκτες της. Τους πολλαπλασιάζει, η ομάδα, την ατομική αξία. Κανα-δυο, τους έκανε διεθνείς ήδη. Πρόωρα. Θα κάνει κι άλλους. Στην ώρα τους. Βλέπει κανείς, πώς παίζει ο Μάνταλος. Η άνεση, η προσωπικότητα, σαν να μπορεί τα πάντα, ότι η μπάλα στο πόδι του είναι σαν μπαλάκι του τένις στο χέρι του και κάνει ό,τι θέλει, όλο αυτό αγγίζει την ύβρι! Δεν το είχε, στην Ξάνθη. Το προσπορίστηκε, στην ΑΕΚ. Κάποτε, εννοείται, θα χάσουν κιόλας. Αήττητοι, δεν υπάρχουν. Όταν συμβεί όμως, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ‘ναι επειδή χαλάρωσαν και την πάτησαν.
Το επιτελείο, καταλαβαίνω, έχουν μέρα-νύχτα το νου τους σ’ αυτό. Αλλ’ είναι κι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές, στη φάση που περνάνε. Φάση, που χτίζουν ο καθένας την καριέρα του. Υπερβαίνουν, δεν ησυχάζουν. Συνωστίζονται, για να έχουν θέση και στην επόμενη ημέρα της ΑΕΚ. Είναι καταφανές ότι τους αρέσει, ότι πηγαίνουν και κάνουν μια δουλειά στην οποία περνάνε καλά, ότι δεν θέλουν να το χάσουν. Αριστερά και δεξιά άλλωστε, σ’ αυτόν τον χώρο δεν θα βρουν πολλά να είναι καλύτερα απ’ αυτό που έχουν.
Τα στάδια ανάπτυξης του πρότζεκτ, στο αγωνιστικό κομμάτι, απλώνει κανείς το χέρι και τα ψηλαφεί. Τα στάδια προόδου του εξωαγωνιστικού πρότζεκτ, του κατ’ ουσίαν μοναδικού «άλλου» θέματος που έχει η ΑΕΚ εκτός γραμμών, δεν είναι εκεί για να τα ψηλαφήσει κανείς. Κοιτάζοντας πίσω, για όλη τη φασαρία που έχει μεσολαβήσει, το πράγμα όλο στο ίδιο σημείο, γύρω-γύρω επί τα αυτά, ευρίσκεται. Είναι η πολιτική του κλαμπ. Η ΑΕΚ δείχνει αδυναμία να κάνει, γι’ αυτό που θεωρεί το δίκιο της, πεζοδρόμιο. Σωστό πεζοδρόμιο. Με στιλ. Αποτελεσματικό.
Πεζοδρόμιο δεν γίνεται με αούα οπαδούς, με συμπαθείς απεργούς πείνας, με αγαπητούς παλαίμαχους. Πολιτική να οδηγεί κάπου, να λύνει ένα θέμα και να πηγαίνει στο επόμενο κι ύστερα στο μεθεπόμενο, γίνεται με εκτελεστικά στελέχη. Με δοκιμασμένους ανθρώπους της πιάτσας, της πράξης, της επικοινωνίας. Η ΑΕΚ δεν προκύπτει ότι είναι εξοπλισμένη με τέτοια, κωλοπετσωμένα στο πεζοδρόμιο,
στελέχη. Με όσους έχει έλθει κατά καιρούς στην κόντρα, διόλου τυχαία τους έκανε ήρωες. Ολους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου