Ο Μέγας Βασιλεύς των Περσών Δαρείος συγκέντρωσε στη Βαβυλώνα δυνάμεις από ολόκληρη την επικράτειά του επιλέγοντας τους καταλληλότερους μεταξύ φίλων και συγγενών για να πολεμήσουν στο πλευρό του. Μαζί του ήταν η σύζυγός του, η μητέρα του, ο γιος του και δύο θυγατέρες του.
Όπως στο Γρανικό έτσι και στην Ισσό, ο Αλέξανδρος πολέμησε ατρόμητα, εκθέτοντας εαυτόν σε άμεσο κίνδυνο και προκαλώντας το θαυμασμό των στρατιωτών του, που έσπευσαν να τον μιμηθούν σε γενναιότητα.
Οι Πέρσες είχαν υποστεί πανωλεθρία. Μόλις ο Δαρείος αντελήφθη ότι το αριστερό κέρας της παρατάξεώς του είχε αποκοπεί από την υπόλοιπη παράταξη φοβήθηκε για τη ζωή του και ετράπη σε φυγή, εγκαταλείποντας τα όπλα του αλλά και τα μέλη της οικογενείας του στον Αλέξανδρο.
Διέφυγε ο Δαρείος αλλά η ήττα της στρατιάς του ήταν συντριπτική. Διαλύθηκαν όλες οι μονάδες της, ενώ οι απώλειες ήταν βαρύτατες, 100.000 πεζοί και 10.000 ιππείς περίπου, σύμφωνα με τις εγκυρότερες αρχαίες πηγές. Έπεσαν μάλιστα και αρκετοί επιφανείς Πέρσες: ο Αρσάμης, ο Ρεομίθρης και ο Ατιζύης, που ήταν αρχηγοί του περσικού ιππικού στο Γρανικό, ο σατράπης της Αιγύπτου Σαβάκης και ο Βουβάκης "των εντίμων Περσών".
Οι απώλειες του στρατού του Αλεξάνδρου ήταν συγκριτικά μικρές, αν και υψηλότερες από τις απώλειες στη μάχη του Γρανικού: περίπου 300 πεζοί και 150 ιππείς, κατά το Διόδωρο. Η βαρύτερη βέβαια ήταν ο θάνατος του διοικητού τάξεως της φάλαγγος, του Πτολεμαίου και 4.500 τραυματίες. Τραυματισμένος στο μηρό από ξίφος ήταν και ο ίδιος ο Αλέξανδρος.
Η νίκη του Αλεξάνδρου ήταν θριαμβευτική, καθώς με στρατό που δεν έφθανε τις 30.000 άνδρες αντιμετώπισε και διέλυσε στρατιά 600.000, δηλαδή εικοσαπλάσια, που διέθετε μάλιστα ισχυρότατες μονάδες. Ευνοήθηκε βέβαια από στρατηγικό σφάλμα του Δαρείου, αλλά αξιοποίησε άριστα την εύνοια αυτή. Όπως γράφει ο Πλούταρχος, "Αλεξάνδρω δε τον μεν τόπον η τύχη παρέσχεν, εστρατήγησε δε των από της τύχης υπαρχόντων προς το νικήσαι βέλτιον".
Από τους πολλούς παράγοντες που οδήγησαν στη νίκη οι κυριότεροι ήταν: το σχέδιο μάχης και η εξαιρετικά επιτυχημένη εκτέλεσή του.
Όπως στο Γρανικό έτσι και στην Ισσό, ο Αλέξανδρος πολέμησε ατρόμητα, εκθέτοντας εαυτόν σε άμεσο κίνδυνο και προκαλώντας το θαυμασμό των στρατιωτών του, που έσπευσαν να τον μιμηθούν σε γενναιότητα.
Οι Πέρσες είχαν υποστεί πανωλεθρία. Μόλις ο Δαρείος αντελήφθη ότι το αριστερό κέρας της παρατάξεώς του είχε αποκοπεί από την υπόλοιπη παράταξη φοβήθηκε για τη ζωή του και ετράπη σε φυγή, εγκαταλείποντας τα όπλα του αλλά και τα μέλη της οικογενείας του στον Αλέξανδρο.
Διέφυγε ο Δαρείος αλλά η ήττα της στρατιάς του ήταν συντριπτική. Διαλύθηκαν όλες οι μονάδες της, ενώ οι απώλειες ήταν βαρύτατες, 100.000 πεζοί και 10.000 ιππείς περίπου, σύμφωνα με τις εγκυρότερες αρχαίες πηγές. Έπεσαν μάλιστα και αρκετοί επιφανείς Πέρσες: ο Αρσάμης, ο Ρεομίθρης και ο Ατιζύης, που ήταν αρχηγοί του περσικού ιππικού στο Γρανικό, ο σατράπης της Αιγύπτου Σαβάκης και ο Βουβάκης "των εντίμων Περσών".
Οι απώλειες του στρατού του Αλεξάνδρου ήταν συγκριτικά μικρές, αν και υψηλότερες από τις απώλειες στη μάχη του Γρανικού: περίπου 300 πεζοί και 150 ιππείς, κατά το Διόδωρο. Η βαρύτερη βέβαια ήταν ο θάνατος του διοικητού τάξεως της φάλαγγος, του Πτολεμαίου και 4.500 τραυματίες. Τραυματισμένος στο μηρό από ξίφος ήταν και ο ίδιος ο Αλέξανδρος.
Η νίκη του Αλεξάνδρου ήταν θριαμβευτική, καθώς με στρατό που δεν έφθανε τις 30.000 άνδρες αντιμετώπισε και διέλυσε στρατιά 600.000, δηλαδή εικοσαπλάσια, που διέθετε μάλιστα ισχυρότατες μονάδες. Ευνοήθηκε βέβαια από στρατηγικό σφάλμα του Δαρείου, αλλά αξιοποίησε άριστα την εύνοια αυτή. Όπως γράφει ο Πλούταρχος, "Αλεξάνδρω δε τον μεν τόπον η τύχη παρέσχεν, εστρατήγησε δε των από της τύχης υπαρχόντων προς το νικήσαι βέλτιον".
Από τους πολλούς παράγοντες που οδήγησαν στη νίκη οι κυριότεροι ήταν: το σχέδιο μάχης και η εξαιρετικά επιτυχημένη εκτέλεσή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου