Γι' αυτό αγαπώ Σπυρόπουλο

Γι' αυτό είναι ο καλύτερος στ' αθλητικά σχόλια. Με τα λάθη του, μα ο καλύτερος ...

Από το sdna.gr

Πού ήταν ο Κασάμι, στις Βρυξέλλες; Να προσέλθει αυθορμήτως στη ζώνη των συνεντεύξεων, να πει για το fucking πέναλτι που ο διαιτητής δεν είχε τα fucking balls να σφυρίξει, ή για το τρίο ρέφερι/βοηθός/πρόσθετος που έκαναν μισή ώρα ώσπου ν’ αποφασίσουν πως το fucking γκολ μετράει, ή για την Αντερλεχτ που είναι μικρή ομάδα επειδή ευρίσκεται 16 fucking σκαλιά κάτω από τον Ολυμπιακό στο club ranking…
Πού; Ο Κασάμι στις Βρυξέλλες, δεν ήταν καν στην ενδεκάδα. Δεν τον βοήθησε να κερδίσει αυτή τη θέση στην ενδεκάδα, ότι τις προάλλες έβαλε ένα χεράκι κι έκανε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο της μιας νύχτας. Η επικοινωνία, επικοινωνία. Το ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο. Με την επικοινωνία βολεύεις κι εξυπηρετείς εκείνη τη στιγμή μια κατάσταση, αλλ’ η κατάσταση δεν σου δίνει κανένα εχέγγυο για τίποτα περαιτέρω. Αβραάμ, Μανιάτης, αύριο-μεθαύριο Σιόβας.

Με το ποδόσφαιρο, και στις Βρυξέλλες βασική επιλογή παρέμεινε το Σερβάκι. Ηταν εκεί μάλιστα, το Σερβάκι, περισσότερο για να μαζεύει παραλείψεις του Σέρβου δίπλα, παρά το (φυσιολογικό) αντίστροφο. Κι όταν ο Κασάμι μπήκε, δεν το αντιλήφθηκε κανείς. Συμπέρασμα. Ο ποδοσφαιριστής είναι, πρωτίστως, για να κάνει ποδόσφαιρο. Δόξα τω Θεώ, επικοινωνία υπάρχουν ένα τάγμα άνθρωποι για να κάνουν.

Στον Ολυμπιακό των Βρυξελλών, ποδόσφαιρο έκαναν ο Φορτούνης κι ο Ντουρμάζ, Α ο ένας Ω ο άλλος στη δημιουργία. Με την ΑΕΚ, ήταν η ΑΕΚ που δεν τους επέτρεψε να κάνουν πράγματα, οπότε δεν συνέβησαν πράγματα για τον Ολυμπιακό, πήγε η παρτίδα στο μισό-μηδέν, το μισό υπέρ του μαθητή, την πήρε 1-0 η ΑΕΚ. Με την υποδεέστερη σε οργάνωση Αντερλεχτ ό,τι συνέβη, αρκεί μια ματιά στα highlights και το βλέπεις αμέσως-αμέσως, από το Α και το Ω συνέβη.

Πήγε, και εδώ, το ματς στο μηδέν-μισό. Αλλ’ αντί να καταλήξει στο εύλογο 0-1 «υπέρ του μαθητή», τώρα έγινε 1-0. Επειδή μεσολάβησε, ενόσω ο Ολυμπιακός κρατούσε τον έλεγχο κι έκανε βόλτα στο πάρκο, το αστάθμητο. Γκέλα Ρομπέρτο! Εχουν καταστραφεί καριέρες τερματοφυλάκων, από κάτι τέτοια. Χάλασε η καριέρα του ίδιου του Ρομπέρτο στη Μπενφίκα κάποτε, από κάτι τέτοια. Η διαφορά είναι ότι ο Ρομπέρτο του Ολυμπιακού έχει, εξοικονομημένο, άπλετο απόθεμα αξιοπιστίας.

Το θέμα του Ολυμπιακού δεν είναι το Α και το Ω, εκτός εάν (σε εκτός έδρας ευρωπαϊκό παιγνίδι) ο Φορτούνης κι ο Ντουρμάζ «πρέπει» επιπλέον να χορεύουν σαν Ζορμπάδες, να περνάνε μες από φωτιές, να περπατάνε επάνω σε θάλασσες. Θέμα του Ολυμπιακού στις Βρυξέλλες ήταν τα ενδιάμεσα γράμματα, Β έως Ψ. Η πενιχρή συμμετοχή των λοιπών δυνάμεων, στην παραγωγή+εκτέλεση. ‘Η το πόσο ευάλωτες ήταν, πάλι, οι λοιπές δυνάμεις στην πίεση. Ευάλωτες, καμιά φορά, και δίχως πίεση.

Οσο καλά κάνει ο Ολυμπιακός να έχει δεκάρι τον Φορτούνη εκεί που θα μπορούσε να έχει τον Τζούριτσιτς, άλλο τόσο καλά κάνει η Αντερλεχτ να έχει εξάρι τον Ντεφούρ από τον Μιλιβόεβιτς. Όταν μας χαρίζουν κοπλιμέντα για τον «καλύτερο Ολυμπιακό της εικοσαετίας», από ευγένεια δίνουμε το παν να τα υπερασπιζόμαστε. Ομολογουμένως, όμως, θέλει να καπνίσει κανείς πολύ για να δει τον Σεμπά, Μιραλάς ή Γκαλέτι. Τον Ντα Κόστα, Μέλμπεργκ. Τον Ιντέγε, Ντάρκο.

Στους 14 που έπαιξαν την Πέμπτη, ο Ολυμπιακός είχε όσους Ελληνες είχαν το ίδιο βράδι (στις δικές τους δεκατετράδες) η Μπορούσια Ντόρτμουντ, η Σιόν, η Μπάγερ Λέβερκουζεν, η Ράπιντ Βιέννης, η Αουγκσμπουργκ. Ένα! Businesswise, ένα ανθηρό κλαμπ. Footballwise, εάν είναι ν’ αναπλαστεί ο καλύτερος Ολυμπιακός της εικοσαετίας, που ήταν ο Ολυμπιακός 1998-99, χρειάζεται να το δουν και να το πάρουν αλλιώς. Δεν είναι κάτι πολύπλοκο.

Ας ανατρέξουν, απλώς, στα ονόματα εκείνης της ενδεκάδας. ‘Η ας ρωτήσουν, αφού τον έχουν πρόχειρο μέσα στην ομάδα αυτή την εποχή, τον Γεωργάτο…