Γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Σε γιορτές, πάρτυ και λοιπές φιλικές ή οικογενειακές συναθροίσεις όλοι έχουμε ζήσει τον απόλυτο τρόμο: να ξεκινήσει πολιτική συζήτηση. Υπάρχουν πάντα δύο πιθανές καταλήξεις: η μία είναι να συμφωνήσουν όλοι ότι αυτοί που κυβερνάνε ή που αντιπολιτεύονται ή γενικότερα οι πολιτικοί στο σύνολό τους είναι «ένα τσούρμο καραγκιόζηδες». Η άλλη περίπτωση είναι αυτή που όλοι τρέμουμε, αυτή που περιελάμβανε τουλάχιστον από έναν υπερήφανο αριστερό και έναν παραδοσιακό δεξιό και κατέληγε σε συμπεράσματα τύπου «είστε φασίστες» «και εσείς αναρχοάπλυτοι μπαχαλακηδες». Μόνο που φέτος η αριστερή πλευρά του τσακωμού ήταν λίγο λιγότερο υπερήφανη.
Δεν μιλάω μόνο για αυτούς που υποστήριξαν ΣΥΡΙΖΑ, αν και αυτοί ήταν η πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Το «εγώ ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ μόνο τον Γενάρη του ’15 και δεν ξαναψήφισα» ακούστηκε πάρα πολλές φορές και κοντεύει να γίνει το πιο σύντομο ανέκδοτο του νέου έτους. Από ό,τι φαίνεται κανένας δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβρη του ’15, μπέρδεμα έγινε και βγήκε ξανά ο Τσίπρας Πρωθυπουργός. Πέρα όμως από αυτούς, δεν μιλάνε πλέον ούτε οι του ΚΚΕ –τουλάχιστον όπως συνήθιζαν τόσα χρόνια-, ούτε οι Ποταμίσιοι, ούτε οι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ούτε καν αυτοί που παρέμειναν ή επέστρεψαν στο ΠΑΣΟΚ. Οι πολιτικοί καβγάδες, όταν και όποτε γίνονται, έχουν καταλήξει είτε να είναι μεταξύ δεξιών, είτε να έιναι ένα ανελέητο σφυροκόπημα σε αυτούς που τόλμησαν να παραδεχτούν ότι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ «αλλά μόνο τον Γενάρη του ’15, ποτέ ξανά!».
Οι λόγοι που δεν μιλούν στους καβγάδες οι υπερήφανοι αριστεροί όπως παλιά είναι πολύ απλός: δεν υπάρχουν πλέον και τόσοι πολλοί υπερήφανοι αριστεροί. Ίσως φταίει ότι η πραγματικότητα της εξουσίας ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που ευαγγελίζονταν, ίσως φταίει ότι για άλλη μια φορά τα άτομα που ανέλαβαν την εξουσία έχουν «δεξιές τσέπες» ή ίσως φταίει ότι αυτοί που εμφανίζονται και κάνουν καρριέρα ως αριστεροί σε κάνουν να ντρέπεσαι.
Όπως και να έχει, οι υπερήφανοι αριστεροί είναι είδος υπό εξαφάνιση και αυτό δίνει πάτημα στους δεξιούς που για χρόνια άκουγαν ότι είναι «φασίστες, καπιταλιστές και προδότες του λαού και των δικαιωμάτων του που κερδήθηκαν μέσα από τόσους αγώνες» να απαντήσουν με τα ίδια ακριβώς λόγια. Μπορεί μερικοί από εσάς να ανήκουν σε αυτούς που άκουγαν το κράξιμο όλα αυτά τα χρόνια και να χαίρονται διαβάζοντας αυτή τη διαπίστωση, αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει ένα σοβαρότατο πρόβλημα.
Βλέπετε, τους ίδιους τσακωμούς με αυτούς που ζούμε στις γιορτές αλλά με πολύ μεγαλύτερη ένταση κάνουν οι φοιτητές στα πανεπιστήμια. Εκεί λοιπόν οι πιο ρομαντικοί, που ήθελαν να επαναστατήσουν και να πάνε κόντρα στο σύστημα μέχρι πρόσφατα ήταν αυτονόητο ότι θα στραφούν στην αριστερά. Μόνο που αυτός ο πολύ μεγάλος αριθμός ατόμων έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: θέλει να αισθάνεται υπερήφανος. Γι’αυτό άλλωστε υπήρχαν πάντοτε οι υπερήφανοι αριστεροί, ακόμα και αν σε κάποιες περιπτώσεις η μόνη θυσία που είχαν κάνει ήταν να χάσουν μερικούς καφέδες για να πάνε σε πορείες. Τώρα που η αριστερά ταυτίστηκε με το σύστημα, που θα πάνε οι επαναστάτες για να νιώσουν υπερήφανοι; Να λοιπόν άλλος ένας τρόπος που τροφοδοτείται η άκρα δεξιά, πατώντας στην υπερηφάνια (την εθνική αυτή την φορά) και στην επανάσταση που δεν έφεραν όλοι οι υπόλοιποι.
Όπως καταλαβαίνετε, το πρόβλημα που δημιούργησε ο Αλέξης Τσίπρας και η ψευδοαριστερή κυβέρνησή του είναι πολύ μεγαλύτερο από την χαριστική βολή στην οικονομική κατάρρευση του κράτους. Το πρόβλημα είναι ότι όταν θεωρούμε αυτονόητο ότι «έλα μωρέ, όλοι είναι ίδιοι», τότε αυτοί που ακόμα βράζει το αίμα τους θα πάνε με αυτούς που δεν είναι ίδιοι με όλους τους υπόλοιπους, ακόμα και αν αυτοί είναι οι φασίστες της Χρυσής Αυγής και το ακόμα χειρότερο πρόβλημα είναι ότι σε μερικά χρόνια από τώρα που αυτά τα παιδιά θα έχουν μεγαλώσει θα το θεωρούμε κάτι φυσιολογικό!
Μη βγάζεις αναγνώστη την ουρά σου απ’έξω, έχεις και εσύ τεράστιες ευθύνες. Θυμάσαι εκεί στην αρχή του άρθρου που έλεγα ότι“η μία περίπτωση είναι να συμφωνήσουν όλοι ότι αυτοί που κυβερνάνε ή που αντιπολιτεύονται ή γενικότερα οι πολιτικοί στο σύνολό τους είναι «ένα τσούρμο καραγκιόζηδες»”; Γιατί το θεώρησες κάτι φυσιολογικό; Μα γιατί το πιστεύεις φυσικά! Εσύ και εγώ τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι και τους εξισώνουμε και έχουμε και εμείς ευθύνες για την στροφή των νέων στην άκρα δεξιά.
Τι πρέπει όμως να κάνουμε; Πρώτα από όλα, ας μάθουμε επιτέλους ότι δεν δικαιούμαστε να είμαστε υπερήφανοι για κατορθώματα στα οποία δεν είχαμε καμία απολύτως ανάμοιξη. Δεν γίνεται να είμαι υπερήφανος για τους αγώνες της εθνικής αντίστασης στην διάρκεια της κατοχής, γιατί δεν είχα ακόμα γεννηθεί για να έχω οποιαδήποτε συμμετοχή. Είναι δυνατόν να είμαστε υπερήφανοι για τους Περδικούς πολέμους; Μέχρι και ένας οπαδός που χειροκροτάει την ομάδα του έχει πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή από ό,τι εμείς είχαμε στη μάχη των Θερμοπυλών και αυτό είναι κάτι που πρέπει με κάθε δυνατό τρόπο να το βάλουμε καλά στο κεφάλι μας.
Ας μάθουμε επίσης τι είναι αυτή η αριστερά για την οποία μιλάνε όλοι, γιατί στην Ελλάδα ΔΕΝ έχουμε αριστερά. Αυτό που έχουμε είναι κάτι ετεροπροσδιοριζόμενο, ονομάζουμε δηλαδή αριστερά «αυτό που δεν είναι δεξιά» και ξεμπερδεύουμε. Όταν τελικά βλέπουμε από αυτούς που κυβερνάνε τα τελευταία χρόνια ότι «αυτό που δεν είναι δεξιά» είναι ίδιο και απαράλλαχτο από αυτό που γνωρίζουμε ως δεξιά, τότε απλά δεν υπάρχει αριστερά.
Πάνω από όλα όμως πρέπει να μάθουμε να κρίνουμε τους πάντες ξεχωριστά. Δεν είναι όλοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι τσαρλατάνοι, δεν είναι όλοι οι ΑΝΕΛ ψεκασμένοι, δεν είναι όλοι οι Νεοδημοκράτες νεοφιλελεύθεροι και δεν είναι όλοι οι ΠΑΣΟΚοι λαμόγια. Όσο εμείς κάνουμε το λάθος να τους ομαδοποιούμε, τόσο θα δείχνουμε στους νέους ότι είναι όλοι ίδιοι και τόσο θα διαιωνίζεται το λάθος που εμείς ξεκινήσαμε.
Σε γιορτές, πάρτυ και λοιπές φιλικές ή οικογενειακές συναθροίσεις όλοι έχουμε ζήσει τον απόλυτο τρόμο: να ξεκινήσει πολιτική συζήτηση. Υπάρχουν πάντα δύο πιθανές καταλήξεις: η μία είναι να συμφωνήσουν όλοι ότι αυτοί που κυβερνάνε ή που αντιπολιτεύονται ή γενικότερα οι πολιτικοί στο σύνολό τους είναι «ένα τσούρμο καραγκιόζηδες». Η άλλη περίπτωση είναι αυτή που όλοι τρέμουμε, αυτή που περιελάμβανε τουλάχιστον από έναν υπερήφανο αριστερό και έναν παραδοσιακό δεξιό και κατέληγε σε συμπεράσματα τύπου «είστε φασίστες» «και εσείς αναρχοάπλυτοι μπαχαλακηδες». Μόνο που φέτος η αριστερή πλευρά του τσακωμού ήταν λίγο λιγότερο υπερήφανη.
Δεν μιλάω μόνο για αυτούς που υποστήριξαν ΣΥΡΙΖΑ, αν και αυτοί ήταν η πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Το «εγώ ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ μόνο τον Γενάρη του ’15 και δεν ξαναψήφισα» ακούστηκε πάρα πολλές φορές και κοντεύει να γίνει το πιο σύντομο ανέκδοτο του νέου έτους. Από ό,τι φαίνεται κανένας δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβρη του ’15, μπέρδεμα έγινε και βγήκε ξανά ο Τσίπρας Πρωθυπουργός. Πέρα όμως από αυτούς, δεν μιλάνε πλέον ούτε οι του ΚΚΕ –τουλάχιστον όπως συνήθιζαν τόσα χρόνια-, ούτε οι Ποταμίσιοι, ούτε οι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ούτε καν αυτοί που παρέμειναν ή επέστρεψαν στο ΠΑΣΟΚ. Οι πολιτικοί καβγάδες, όταν και όποτε γίνονται, έχουν καταλήξει είτε να είναι μεταξύ δεξιών, είτε να έιναι ένα ανελέητο σφυροκόπημα σε αυτούς που τόλμησαν να παραδεχτούν ότι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ «αλλά μόνο τον Γενάρη του ’15, ποτέ ξανά!».
Οι λόγοι που δεν μιλούν στους καβγάδες οι υπερήφανοι αριστεροί όπως παλιά είναι πολύ απλός: δεν υπάρχουν πλέον και τόσοι πολλοί υπερήφανοι αριστεροί. Ίσως φταίει ότι η πραγματικότητα της εξουσίας ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που ευαγγελίζονταν, ίσως φταίει ότι για άλλη μια φορά τα άτομα που ανέλαβαν την εξουσία έχουν «δεξιές τσέπες» ή ίσως φταίει ότι αυτοί που εμφανίζονται και κάνουν καρριέρα ως αριστεροί σε κάνουν να ντρέπεσαι.
Όπως και να έχει, οι υπερήφανοι αριστεροί είναι είδος υπό εξαφάνιση και αυτό δίνει πάτημα στους δεξιούς που για χρόνια άκουγαν ότι είναι «φασίστες, καπιταλιστές και προδότες του λαού και των δικαιωμάτων του που κερδήθηκαν μέσα από τόσους αγώνες» να απαντήσουν με τα ίδια ακριβώς λόγια. Μπορεί μερικοί από εσάς να ανήκουν σε αυτούς που άκουγαν το κράξιμο όλα αυτά τα χρόνια και να χαίρονται διαβάζοντας αυτή τη διαπίστωση, αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει ένα σοβαρότατο πρόβλημα.
Βλέπετε, τους ίδιους τσακωμούς με αυτούς που ζούμε στις γιορτές αλλά με πολύ μεγαλύτερη ένταση κάνουν οι φοιτητές στα πανεπιστήμια. Εκεί λοιπόν οι πιο ρομαντικοί, που ήθελαν να επαναστατήσουν και να πάνε κόντρα στο σύστημα μέχρι πρόσφατα ήταν αυτονόητο ότι θα στραφούν στην αριστερά. Μόνο που αυτός ο πολύ μεγάλος αριθμός ατόμων έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: θέλει να αισθάνεται υπερήφανος. Γι’αυτό άλλωστε υπήρχαν πάντοτε οι υπερήφανοι αριστεροί, ακόμα και αν σε κάποιες περιπτώσεις η μόνη θυσία που είχαν κάνει ήταν να χάσουν μερικούς καφέδες για να πάνε σε πορείες. Τώρα που η αριστερά ταυτίστηκε με το σύστημα, που θα πάνε οι επαναστάτες για να νιώσουν υπερήφανοι; Να λοιπόν άλλος ένας τρόπος που τροφοδοτείται η άκρα δεξιά, πατώντας στην υπερηφάνια (την εθνική αυτή την φορά) και στην επανάσταση που δεν έφεραν όλοι οι υπόλοιποι.
Όπως καταλαβαίνετε, το πρόβλημα που δημιούργησε ο Αλέξης Τσίπρας και η ψευδοαριστερή κυβέρνησή του είναι πολύ μεγαλύτερο από την χαριστική βολή στην οικονομική κατάρρευση του κράτους. Το πρόβλημα είναι ότι όταν θεωρούμε αυτονόητο ότι «έλα μωρέ, όλοι είναι ίδιοι», τότε αυτοί που ακόμα βράζει το αίμα τους θα πάνε με αυτούς που δεν είναι ίδιοι με όλους τους υπόλοιπους, ακόμα και αν αυτοί είναι οι φασίστες της Χρυσής Αυγής και το ακόμα χειρότερο πρόβλημα είναι ότι σε μερικά χρόνια από τώρα που αυτά τα παιδιά θα έχουν μεγαλώσει θα το θεωρούμε κάτι φυσιολογικό!
Μη βγάζεις αναγνώστη την ουρά σου απ’έξω, έχεις και εσύ τεράστιες ευθύνες. Θυμάσαι εκεί στην αρχή του άρθρου που έλεγα ότι“η μία περίπτωση είναι να συμφωνήσουν όλοι ότι αυτοί που κυβερνάνε ή που αντιπολιτεύονται ή γενικότερα οι πολιτικοί στο σύνολό τους είναι «ένα τσούρμο καραγκιόζηδες»”; Γιατί το θεώρησες κάτι φυσιολογικό; Μα γιατί το πιστεύεις φυσικά! Εσύ και εγώ τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι και τους εξισώνουμε και έχουμε και εμείς ευθύνες για την στροφή των νέων στην άκρα δεξιά.
Τι πρέπει όμως να κάνουμε; Πρώτα από όλα, ας μάθουμε επιτέλους ότι δεν δικαιούμαστε να είμαστε υπερήφανοι για κατορθώματα στα οποία δεν είχαμε καμία απολύτως ανάμοιξη. Δεν γίνεται να είμαι υπερήφανος για τους αγώνες της εθνικής αντίστασης στην διάρκεια της κατοχής, γιατί δεν είχα ακόμα γεννηθεί για να έχω οποιαδήποτε συμμετοχή. Είναι δυνατόν να είμαστε υπερήφανοι για τους Περδικούς πολέμους; Μέχρι και ένας οπαδός που χειροκροτάει την ομάδα του έχει πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή από ό,τι εμείς είχαμε στη μάχη των Θερμοπυλών και αυτό είναι κάτι που πρέπει με κάθε δυνατό τρόπο να το βάλουμε καλά στο κεφάλι μας.
Ας μάθουμε επίσης τι είναι αυτή η αριστερά για την οποία μιλάνε όλοι, γιατί στην Ελλάδα ΔΕΝ έχουμε αριστερά. Αυτό που έχουμε είναι κάτι ετεροπροσδιοριζόμενο, ονομάζουμε δηλαδή αριστερά «αυτό που δεν είναι δεξιά» και ξεμπερδεύουμε. Όταν τελικά βλέπουμε από αυτούς που κυβερνάνε τα τελευταία χρόνια ότι «αυτό που δεν είναι δεξιά» είναι ίδιο και απαράλλαχτο από αυτό που γνωρίζουμε ως δεξιά, τότε απλά δεν υπάρχει αριστερά.
Πάνω από όλα όμως πρέπει να μάθουμε να κρίνουμε τους πάντες ξεχωριστά. Δεν είναι όλοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι τσαρλατάνοι, δεν είναι όλοι οι ΑΝΕΛ ψεκασμένοι, δεν είναι όλοι οι Νεοδημοκράτες νεοφιλελεύθεροι και δεν είναι όλοι οι ΠΑΣΟΚοι λαμόγια. Όσο εμείς κάνουμε το λάθος να τους ομαδοποιούμε, τόσο θα δείχνουμε στους νέους ότι είναι όλοι ίδιοι και τόσο θα διαιωνίζεται το λάθος που εμείς ξεκινήσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου