Τα δισκοπωλεία τής Κατερίνης στα 70s, 80s, 90s

Το κείμενο αυτό, δεν είναι καθαρά νοσταλγικό. Με την έννοια ότι επειδή θα μιλήσουμε για δισκοπωλεία και μουσικές, όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πολύ καλά ότι και μουσικές ακούω σε καθημερινή βάση και σε αγορές φυσικών προϊόντων προβαίνω (CD, βινύλια) όποτε μπορώ.

Άρα, δεν το γράφω με την έννοια πολλών που λένε (μάλλον υποτιμητικά) 'α, κι εγώ άκουγα κάποτε metal ή έχω κι εγώ κάμποσα βινύλια στο πατάρι, βγαίνουν ακόμα;'.

Μακριά από μένα αυτά. Η μουσική είναι εδώ, περισσότερη από ποτέ, παντού, σχεδόν τσάμπα, αν δεν αποκτήσεις το φυσικό προϊόν.

Τι δεν υπάρχουν πλέον; Δισκοπωλεία. Αν εξαιρέσεις Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις υπόλοιπες επαρχιακές πόλεις ή δεν υπάρχει ούτε ένα ή όταν υπάρχουν είναι μονοψήφιου αριθμού.

Το γιατί  'εξαφανίστηκαν' τα δισκοπωλεία είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα, πάντως, όχι τής παρούσης...

Εμείς, σήμερα κάνουμε αναδρομή στα δισκάδικα της Κατερίνης.

Πριν ξεκινήσω, να πω δύο πράγματα για τους σημερινούς 15άρηδες, 20άρηδες, στην ουσία δηλαδή, στα παιδιά μας.

Στα 80s, η βόλτα στο δισκοπωλείο αποτελούσε ιεροτελεστία. Συνήθως, αλλά όχι απαραιτήτως, γινόταν ημέρα Σάββατο που δεν είχαμε και σχολείο. Σάββατο πρωί. Άλλοτε απογεύματα, Τρίτες ή Πέμπτες. Ιεροτελεστία. Έπαιρνες τον φίλο σου για παρέα (προϋπόθεση ν' άκουγε κι αυτός το ίδιο είδος μουσικής) και πήγαινες. Και καθόσουν... Μισή ώρα, μία ώρα, ακόμη και δύο ώρες. Έβλεπες τα βινύλια, τα περιεργαζόσουν (εξώφυλλο, οπισθόφυλλο), κοιτούσες την τιμή, αν δεν την είχε ρωτούσες τον ιδιοκτήτη. Σε πιο προχώ καταστάσεις, μπορεί ν' άκουγες κιόλας κάτι, από αυτό που χαλβάδιαζες. Αν δηλαδή, είχε όρεξη ο ιδιοκτήτης να σού κάνει τη χάρη... Εν τέλει, μπορεί και να μην αγόραζες κάτι. Που όμως, μπορεί να το αγόραζες μια δυο βδομάδες μετά, που θα είχες τα χρήματα. Ήτοι, να συγκεντρώσεις το απαραίτητο χαρτζηλίκι. Αν αγόραζες, συνήθως είχες μείνει ρέστος. Έφευγες όμως, μ' ένα τεράστιο χαμόγελο.

Τω καιρώ εκείνω όμως, αν δεν είχες πικάπ ή αν ήθελες να έχεις γνώμη για περισσότερα συγκροτήματα, επέλεγες να γράψεις μια κασέτα. Συνήθως, επιλογών. 60 λεπτών ή 90 λεπτών διάρκειας. Σε μια 60άρα, χωρούσε σκάρτα 14 τραγούδια, άρα, θα μπορούσες ν' ακούσεις ένα τραγούδι από 14 διαφορετικά σχήματα. Να πω ότι σε σχέση με αυτό που έπαιρνες, δηλαδή μια κασέτα που μετά από λίγο καιρό μπορεί και να χαλούσε, το τίμημα για την εποχή ήταν αρκετά ακριβό. Πληρώναμε λοιπόν, το μερακλίκι μας...

Δεν ξεκινάμε όμως;

Από τα 70s δε θυμάμαι, ήμουνα πολύ μικρός. Βεβαίως, ως όνομα θυμάμαι τον Μπλάτσιο (από την Εξοχή) που είχε δισκάδικο (οι πληροφορίες είναι από μεγαλύτερους) στην Ξηρομερίτου αν κι άλλαξε τοποθεσία μία δύο φορές. Δυσυχώς, εικόνα δεν έχω. Απλά θυμάμαι τ΄ όνομα.

Από τους παλιότερους, έχω είκονα μονάχα από την 'ΣΕΒΙΤΑ' (την κ. Γκοτζαμανίδου), όμως έχω μπει στο δισκάδικό της μια δυο φορές κι αυτές στα μέσα των 80s όταν πλέον η Σεβίτα είχε μετακομίσει στην οδό Βάρναλη. Μου έχουν πει ότι στα 70s είχε το κατάστημα απέναντι από το 4ο δημοτικό (που αργότερα, έγινε εκεί άλλο δισκάδικο, περίμενε). Σε ό,τι αφορά τη 'Σεβίτα' των 80s, θυμάμαι ένα μικρό μαγαζάκι, που διέθετε ελάχιστη ξένη μουσική και πολλή ελληνική.

Πάμε τώρα, στα τιμημένα 80s: Εδώ θυμόμαστε (σχεδόν) τα πάντα. Δυστυχώς, δεν μπορώ να ξέρω ποια χρονιά άνοιξε ή έκλεισε το κάθε δισκοπωλείο. Δεν κάνω έρευνα, άλλωστε. Παραθέτω αναμνήσεις...

Για μας που ακούγαμε heavy metal υποτίθεται ότι η Μέκκα ήταν ο 'Δερβίσης'. Δισκοπωλείο στην αρχή της οδού Σαρανταπόρου, από την αριστερή μεριά όπως μπαίνεις ερχόμενος από το πλατάνι.

Ο Δερβίσης (δεν ξέρω καν αν ζει σήμερα, ο άνθρωπος) κατά κάποιον τρόπο διαφημιζόταν ότι ήταν ειδικός στο metal. Μπορεί και να είχε κάποιες γνώσεις, βασικές έστω. Εμφανισιακά, δε θύμιζε σε τίποτα, έστω rocker. Το μαγαζί του είχε από όλα τα μουσικά είδη, ξένα κι ελληνικά, αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι όλη η δεξιά πλευρά (έμπαινε Ελίασον) αποτελούνταν από metal βινύλια. Είχε - για την εποχή - αρκετή γκάμα. Συνήθιζε να προτείνει και δίσκους ή σχήματα, άλλοι τον άκουγαν κατά γράμμα άλλοι πάλι δεν έδιναν σημασία κι έπαιρναν ό,τι αυτοί ήθελαν... Νομίζω ότι είχε και ραφτά. (άσχετο: νομίζω ήταν και Αεκτζής...).

Ο Γιώργος ο Πετρίδης ήταν πλέι μέικερ του μπασκετικού Πιερικού επί χρόνια και μέλος της ομάδας τη μοναδική φορά που ο Πιερικός ανέβηκε στην Α' κατηγορία. Κάπου στη δεκαετία τού '80 άνοιξε δισκοπωλείο. Αρχικά, στην οδό Αγίας Τριάδος. Το πρόλαβα κι αυτό. Δε θα ξεχάσω την πρώτη μου κασέτα επιλογών στο εν λόγω μαγαζί που περιείχε εκτός των άλλων δύο κομμάτια από το 'Another Perfect Day' των Motorhead. Ήρεμος τύπος και διακριτικός ο Γιώργος. Αργότερα όμως, μετακόμισε εκεί που είναι το σιντριβάνι, στον πλάτανο (θα μπορούσα να γράφω σημερινά μαγαζιά για να συνεννοούμαστε μα θεωρείται 'μαύρη' διαφήμιση). Κάποια στιγμή, έκλεισε, τον λόγο δεν τον γνωρίζω...

Πάμε σε δύο άλλα καταστήματα που τους ενώνει ένα γεγονός: Και στα δύο μέρη που υπήρξαν, συνέπεσαν στην ίδια οδό, με μερικά μέτρα απόσταση. Μιλώ για το 'Pick Up' του Κυριάκου και του Τομ και την 'Ηχοκίνηση' του Κελέρογλου. Μιλάμε ότι όσο βρίσκονταν στην οδό Γεωργάκη Ολυμπίου, η απόσταση μεταξύ των δύο μαγαζιών πρέπει να ήταν 10 μέτρα. Ανταγωνισμός φαντάζομαι θα υπήρχε, αλλά ήταν εποχές που οι πωλήσεις ήταν καλές κι έτσι λογικά δούλευαν καλά και οι δύο. Νομίζω δε, ότι και οι δύο είχαν και πάνω όροφο, άρα μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων.

Στην πορεία, αμφότεροι πήγαν στη Μεγάλου Αλεξάνδρου (σημερινός πεζόδρομος). Ο μεν ένας ('Ηχοκίνηση') εγκαταστάθηκε απέναντι από το 4ο δημοτικό, ο δε άλλος μερικά μέτρα παρακάτω, προς την πλατεία πηγαίνοντας. Φυσικά, όταν πήγαν εκεί, σίγουρα κάπου στα 90s, τα CD είχαν πλέον την πρωτοκαθεδρία. Το αγόραζες γνήσιο ή στο αντέγραφαν σε CD-r. 

Κι οι δυο, δεν υπάρχουν, ως δισκοπωλεία, τουλάχιστον...

Το δισκοπωλείο 'Γεωργούλης' έφερε το επώνυμο τού ιδιοκτήτη. Αν θυμάμαι καλά, ο συμπαθής κ. Γεωργούλης υπήρξε ταξιτζής.

Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι το εν λόγω κατάστημα ήταν ο 'παράδεισος' των ανθρώπων που άκουγαν λαϊκά πάσης φύσεως και δημοτικά. Έβρισκες ακόμη και τον πιο άγνωστο λαϊκό καλλιτέχνη, σε μεγάλη γκάμα. Από τον ελαφρύ έως τον σκυλά. Και πολλά δημοτικά, ξαναλέω. Γενικώς είχε μόνο ελληνικά και ΚΑΘΟΛΟΥ ξένα, προφανώς από επιλογή. Η πλάκα είναι ότι γνώρισα τον εγγονό του, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει μ' αυτό το ρεπερτόριο, αφού ακούει metal.

Εδώ τώρα, έχω ένα κενό μνήμης αφού έχω την εντύπωση όρτι παραδίπλα βρισκόταν ακόμη ένα δισκάδικο που ίσως λεγόταν Κοσκίδης, ίσως. Όποιος θυμάται, ας βοηθήσει.

Ελπίζω να κατόρθωσα να σάς ξυπνήσω ωραίες μνήμες, από αλλοτινά χρόνια. Χρόνια, που όπως έγραψε πολύ σωστά κάποιος, ένας δίσκος βινυλίου ήταν ένα υπέροχο δώρο για να το πας σε κάποιον που γιόρταζε και τον επισκεπτόσουν (αντί π.χ. του κλασικού βιβλίου ή ενός κρασιού)...

Τέλος, να πούμε ότι σήμερα η Κατερίνη καταγράφει δύο δισκοπωλεία σε λειτουργία, τα οποία προσαρμόστηκαν στις εποχές αλλά για ευνόητους λόγους δεν μπορώ ν' αναφέρω.

ΥΓ 1: Άνθρωπος είμαι, όλο και κάτι θα ξέχασα. Όποιος θέλει, μπορεί να συμπληρώσει ή καταγράψει ό,τι θέλει, κόσμια όμως. Είτε κάτω από την ανάρτηση στη σελίδα μας, είτε στο Facebook, κάτω απ' τη δημοσίευση. Θα χαρώ πολύ, πραγματικά...

ΥΓ 2: Αντιλαμβάνεστε ότι εφόσον μιλάμε για το διάστημα 1975 - 2005, οι φωτογραφίες είναι είδος δυσεύρετο. Για να απεικονίσουν κάποια απ' αυτά που είπαμε. Όποιος διαθέτει φωτογραφικό υλικό (π.χ. οι ιδιοκτήτες, αν διαβάσουν την παρουσίαση) ας βάλουν υλικό ή ας μού στείλουν. Μακάρι.

ΥΓ 3: Η φωτογραφία δεν είναι από κατάστημα Κατερίνης αλλά απεικονίζει με πληρότητα αυτά που περιέγραφα στις πρώτες παραγράφους περί ιεροτελεστίας κλπ.

Καλημέρα σας, Lef