Κυβέρνηση Τσίπρα: Δέκα χρόνια μετά

 Αναδημοσίευση από το protagon.gr (κείμενο τού Ηλία Κανέλλη)

Τον Ιανουάριο του 2015 όλα ήταν έτοιμα στην Ελλάδα για την υλοποίηση του πιο δυσοίωνου σεναρίου των απαισιόδοξων: την έλευση στην εξουσία των λαϊκιστών του ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον χαρισματικό νέο ηγέτη τους, τον Αλέξη Τσίπρα.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε καταφέρει να βρει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα εξέλεγε Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Σταύρο Δήμα, η κυβέρνησή του κατέρρευσε και οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 μετέτρεψαν σε ποσοστά (36,34% και 149 έδρες) τη δυσαρέσκεια που σωρευόταν κλιμακούμενη επί χρόνια, τα οποία θα επέτρεπαν στον Αλέξη Τσίπρα να σχηματίσει συμμαχική κυβέρνηση. Όπερ και εγένετο, με συγκυβερνήτη τον δεξιό λαϊκιστή Πάνο Καμμένο. 

Ήταν το τέλος μιας διαδρομής που περιείχε πολλή εχθροπάθεια, κυνήγι μαγισσών, επιθέσεις στη δημοκρατία, βία, την αναβίωση ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος που δεν ήταν πάντα συμβολικό, ανίερες συμμαχίες και άνοδο της αντιπολιτικής – και πολύ κιτς. Η χρεοκοπία και η λιτότητα που έφερε το μνημόνιο δημιούργησαν αναταραχή την οποία εκμεταλλεύτηκαν ο ακροδεξιός και ο ακροαριστερός αντισυστημισμός. Στην Ελλάδα του προοδευτισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τη μερίδα του λέοντος των αντιμνημονιακών διαμαρτυρόμενων. Ως το 2014, η πολιτική του ήταν σαφής. Κατασκευή εχθρών και εχθροπάθεια. Βίαιες ενέργειες κατά προσώπων που μπορούσαν να έχουν συμβολικό βάρος (ο Θόδωρος Πάγκαλος ήταν ένα από τα πρόσωπα αυτά, λόγω της παροιμιώδους φράσης του «μαζί τα φάγαμε», όταν επιχείρησε να εξηγήσει τη χρεοκοπία). «Κατανόηση» και «εξήγηση» των βίαιων συμβάντων στους δρόμους, με ανθρώπινα θύματα (όπως, π.χ., στην πυρπόληση κατά τη διάρκεια διαδήλωσης από κουκουλοφόρους υποκαταστήματος της τράπεζας Μαρφίν στην οδό Σταδίου της Αθήνας, τον Μάιο του 2010, με αποτέλεσμα τρεις νεκρούς) ή με σοβαρές ζημιές (όπως, π.χ., η πυρπόληση από κουκουλοφόρους πολλών κτιρίων επίσης στην οδό Σταδίου, τον Φεβρουάριο του 2012, μεταξύ των οποίων οι κινηματογράφοι «Αττικόν» και «Απόλλων»). Σοβαρή αμφισβήτηση της δημοκρατικής τάξης (όπως π.χ. η διάλυση παρελάσεων, με σημαντικότερο περιστατικό την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη το 2011, την οποία παρακολουθούσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας). Επικηρύξεις μη αρεστών για τις απόψεις τους δημόσιων προσώπων που αποκαλούνταν προδότες και γερμανοτσολιάδες με αφίσες στους δρόμους και με οχετούς μίσους στα σόσιαλ μίντια. Ενεργοποίηση του κινήματος «Δεν πληρώνω», το οποίο κήρυσσε την ανταρσία στα μέσα μεταφοράς και την άρνηση πληρωμής διοδίων στους αυτοκινητόδρομους. Κυνήγι του Τύπου και δημοσιογράφων που επισήμαιναν ότι οι «αντιμνημονιακές» υποσχέσεις δεν συνιστούν βιώσιμη πολιτική πρόταση. Υιοθέτηση μιας στρατηγικής οιονεί εμφυλίου που συνοψίστηκε στο διχαστικό σύνθημα «Ή εμείς ή αυτοί»… 

Σε αυτό το κλίμα, με βασικό σύνθημα «γκόου μπακ μαντάμ Μέρκελ, γκόου μπακ κύριε Σόιμπλε» και με την υπόσχεση ότι θα σκίσει τα μνημόνια με ένα νόμο και με ένα άρθρο, ήρθε ο Τσίπρας στην εξουσία. Μαζί του, στην κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, έφερε υπεύθυνο για τις «διαπραγματεύσεις» με τους εταίρους και για την οικονομία τον Γιάνη Βαρουφάκη ενώ πρόεδρος της Βουλής ορίστηκε η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση Τσίπρα θα εφάρμοζε ένα σχέδιο παροχών προς τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, το λεγόμενο Πρόγραμμα Ανασυγκρότησης ή Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε δωρεάν ρεύμα σε 300.000 νοικοκυριά, επιδότηση διατροφής με κουπόνια, αποκατάσταση χαμηλοσυνταξιούχων, εξασφάλιση 30.000 κατοικιών, κατάργηση ΕΝΦΙΑ, επαναφορά κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, «Νέα Σεισάχθεια» στα «κόκκινα» δάνεια, ίδρυση μιας νέα αναπτυξιακής τράπεζας, 300.000 νέες θέσεις εργασίας κ.λπ. 

Όσοι επισήμαιναν ότι αυτά δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν επειδή δεν έβγαιναν τα νούμερα και στην πολιτική δεν χωρεί μεταφυσική εισέπρατταν λοιδορίες και ύβρεις. Ό,τι όμως επιτρέπει η φαντασία, το διαλύει η σκληρή πραγματικότητα. Αντί ο Τσίπρας να σκίσει τα μνημόνια, η χώρα κατρακύλησε ξανά στην ύφεση, οι υποτιθέμενες διαπραγματεύσεις βραδυπορούσαν και σιγά σιγά άρχισαν να αμφισβητούνται βασικά κεκτημένα της ζωής μας, μεταξύ των οποίων ο ευρωπαϊκός δρόμος και το ενιαίο νόμισμα. Η κυβέρνηση άρχισε να αναζητά εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης της οικονομίας, στη Ρωσία του Πούτιν ή στην Κίνα, χωρίς ανταπόκριση. 

Παράλληλα, εκδηλώθηκε η οξεία μεταναστευτική κρίση, που μετέτρεψε την Ελλάδα σε πρώτη χώρα υποδοχής παράνομων μεταναστών, τους οποίους η κυβέρνηση πονηρά σκεπτόμενη ατύπως διευκόλυνε να διαφεύγουν στο εξωτερικό – υλοποιώντας μια πολιτική που, συνδυαστικά, περιέγραψαν ο Αλέξης Τσίπρας («η θάλασσα δεν έχει σύνορα») και η υπεύθυνη υπουργός Τασία Χριστοδουλοπούλου («πού πάνε [οι μετανάστες]; Εξαφανίζονται»). Σε όλα αυτά, η αντιπολίτευση, χωρίς στρατηγική, αδυνατούσε να αντιδράσει, ενώ πλήθαιναν οι συζητήσεις για την έξοδο της χώρας από το ευρώ, μάλιστα με χρηματοδότηση της διαδικασίας εξόδου από τη Γερμανία. Η μόνη οργανωμένη αντίδραση στην πορεία προς την καταστροφή ήταν η κίνηση «Μένουμε Ευρώπη», που οργανώθηκε μέσω του διαδικτύου από πολιτικοποιημένους πολίτες με ευρωπαϊστική κατεύθυνση, χωρίς οργανωτική σχέση με τα κόμματα, και εξέφρασε απελπισμένους με τις εξελίξεις και αποθαρρημένους δημοκράτες. 

 Η αγωνία κορυφώθηκε στις 27 Ιουνίου 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας προκήρυξε δημοψήφισμα με ένα αστείο ερώτημα για ένα ασαφές ζήτημα γραμμένο στα αγγλικά, που όμως ερμηνεύτηκε ως δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη ή όχι. Την επομένη, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποφάσισε να κλείσει τη στρόφιγγα παροχής ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να κλείσει τις ελληνικές τράπεζες για τρεις εβδομάδες και να επιβάλει capital controls, το πρώτο και το σημαντικότερο αποτέλεσμα των οποίων ήταν ο καθορισμός ορίου για αναλήψεις μετρητών 60 ευρώ την ημέρα. Ύστερα, έγινε το δημοψήφισμα, ο ελληνικός λαός υπερψήφισε με το θηριώδες ποσοστό 61,31% αλλά ο Τσίπρας, αισθανόμενος τον κίνδυνο να μείνει με μια χώρα σπαραγμένη ουσιαστικά χωρίς συμμάχους στα χέρια, έκανε την περίφημη κωλοτούμπα και, αντί να σκίσει τα μνημόνια, ψήφισε ένα τρίτο, το οποίο εφάρμοσε σαν καλός και υπάκουος μαθητής της «γκόου μπακ κυρίας Μέρκελ». Δέκα χρόνια από την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ και ενώ η λαϊκιστική Ακροδεξιά κερδίζει έδαφος στην Ευρώπη και ο Τραμπ αναλαμβάνει εκ νέου τα ηνία των ΗΠΑ, χρειάζεται να μην ξεχνάμε την πιο σοβαρή περιπέτεια της χώρας μας τη διάρκεια της Mεταπολίτευσης. Η λήθη θα μας ξανακάνει ευάλωτους στους επόμενους που θα επιδιώξουν να υφαρπάξουν με ψέματα και πλάνες υποσχέσεις την ψήφο μας. 

Πηγή: Protagon.gr